بي دليءَ جو جَھان پنھنجو آ.
هيڪلو آسمان پنھنجو آ.
هر گهڙيءَ تي چڙهي وئي آ ڪَٽ،
زنگُ جھڙو زَمان پنھنجو آ.
روز ناپاس ٿي پَوان ٿو مان،
روز هڪ اِمتحان پنھنجو آ.
روز بُک جي سَڙي ٿو دوزخ ۾،
ديس پوءِ ڀي مَھان پنھنجو آ.
لفظ تنھنجا زبان آ تنھنجي
درد وارو بيان پنھنجو آ.
توکي لڳندو مُقام جيان چُپ چُپ،
اهڙو دل جو مَڪان پنھنجو آ.
روز انسان تون پيو مارين،
مان ٿو سمجهان ذِيان پنھنجو آ.
سنڌ رگويد کان پُراڻي آ،
هر قديمي گِيان پنھنجو آ.
*