پنھنجي پاڇي کان به آهي ڌار ڪيڏو.
پاڻ کان ڀي ٿو رهي بيزار ڪيڏو.
دل مَڇيءَ جيان ڦَٿڪندي رهجي وئي،
زندگي! ڦٿڪايو تنھنجي ڄار ڪيڏو.
پَنَ هوندا ها ته ٻوليون ڀي هُيون،
وڻ جو وَڍيل آ ڏُکايل ڏار ڪيڏو.
هر دفعي دل کي جنم نئون ٿو لڳي،
ڀاڪرن ۾ تنھنجي آهي پيار ڪيڏو.
پو به ڪجهه رهجي وڃي ٿو روح ۾،
توڙي دل جو ٿو ڪيان اظھار ڪيڏو.
تون سدائين اُلجهندي مون سان رهيئن،
زندگي! تنھنجو رهيو تڪرار ڪيڏو.
اڄ به کيڏان ٿو مٽيءَ سان راند مان،
سوچيان ٿو اڄ به آهيان ٻار ڪيڏو.
*