ڪين ٿو نِڪري جِتان ڪو واپسيءَ جو پيچرو.
تو اَچي اڄ زندگيءَ جي موڙ اهڙي تي ڇَڏيو.
اُڃَ منھنجي آ صدائن جي پَڙاڏن مان ڦُٽي،
سُڃَ سَھڪِي ساھ جِي اڄ آسمانن کي سَڏيو.
تنھنجي نيڻن ۾ اِهو پرديس آيو آ ڪٿان؟
خواب منھنجا ٿا وڃن خانه بدوشن جيان لَڏيو.
زندگي ۽ موت جا تو سان ٻَڌل آهن سِرا،
خودڪشيءَ جي خيال جھڙي ڇو وٺي ٿا سَٽ ڏِيو؟
مُحبتن وارا مُسافر ڇانوَ جي آسيس ٿين،
شاعريءَ ۾ جھُڙ جھڙا خيال مان ويندس اَڏيو.
هيڪلائي هُن جي فطرت ۾ رَچيل اهڙي هُئي،
عمر ڀر پنھنجي به پاڇي سان نه هُو ڀُلجي گَڏيو.
ڪاش دُونھي جيئن هوائن ۾ وَڃان تَحليل ٿي،
گيتَ ڳائيندو وتان سُرمئي گهٽائن سان گَڏيو.
*