دل جو نوحو
پيرن هيٺان ڌرتي پنھنجي،
سِرَ تي ليڪن ڇِت به ڪانھي.
بيگانن جي بَستي پنھنجي،
جنھن کي ڪو در، ڀِت به ڪانھي.
ڪيڏي آ ويڳاڻپ من ۾،
ڪيڏي پنھنجي آ مجبُوري.
هيڻي هيڻي آ چُپ من ۾،
خاموشي ڀي جھڙي کُوري.
پنھنجو ديس دِلاسي جھڙو،
پنھنجي ڀُونءِ ته ڀورا ڀورا.
دريا ڀي وارياسي جھڙو،
لاواث هُون ڇورا ڇورا.
جيون ٿي مَسواڙ وَيو آ،
روز جِيئون ٿا قِسطن ۾.
ويلو ويلو وِھُ بَڻيو آ،
ڀَٽڪون بُکَ جي ڪاري بَن ۾.
مِٽيءَ جا ئي مِٽَ رهياسين،
دنياداري ڪين ڪئي آ.
چُنريءَ تي ئي چِٽَ رهياسين،
ڌرتي پنھنجو دين ڪئي آ.
*