ننڊ جون نيريون گهٽيون
ڏُک کي پنھنجو نَشو آ،
۽ اُداسيءَ کي به پنھنجا رنگَ آهن،
جِيءُ هي منھنجو جُهڙالو،
روز ٿو مون ۾ وَسي،
سُور جھڙيون سُرمئي ڪي سانوڻيون،
روز لُڙڪن ۾ ڏِسان ٿو،
پاڻ ۾ بيٺو ڀِڄان ٿو،
رنگَ خوابن تي لَٿا ڪڏهين نه ڪي،
ڪين دل تي مھربان ٿيون موسمون،
رُت هڪڙي ئي رهي احساس جي،
ساھُ منھنجي ۾ سَناٽا ٿا رهن،
منھنجي پيرن ما ڦُٽي بنواس پيا،
ننڊ جون نيريون گهٽيون مايوس ٿي،
ڦھلجي من ۾ وَلين وانگر ويون،
ڪو به ٻاهر جو نٿو رستو ملي،
تو پُڄاڻان ٿي پئي آ،
بند هِن دل جي گهٽي.
*