بُک بي رحم آ بُري اهڙي
بُک ڀونڪِي رهي آ گهر گهر ۾،
ماس ماڻهن جا پئي پَٽي هاڻي.
دانھن دَٻجي وئي آ در در ۾،
زندگيون ٿي وَبا لَٽي هاڻي.
پيٽ خالي اکين جيان ننڊ کان،
بُک جي باھ ۾ سَڙن ماڻهو.
هي ڏٺو ڪين ٿو ٿئي چنڊ کان،
پيٽ دوزخ ۾ ٿا ڪَڙهن ماڻهو.
ٻارَ آهن گهرن ۾ سڀ هِيسيل،
خوف ۾ ٿا سڀئي ٻُڏن ماڻهو.
هيکلائي جي جنڊ ۾ پِيسيل،
پنھنجي اندر ۾ ٿا ڌُڏن ماڻهو.
آسرا پيٽ ڀريندا ڪيسين؟
هاءِ! غُربت جو ڦِري ٿو گهاڻو.
جنگ آهي وَبا جي هي جيسين،
ڀِينگ ڳِيھي ڇڏيندي هر ڀاڻو.
خوف اهڙو ڏَنگيو خوابن کي،
هاڻ ڦَٿڪن ٿيون ساڀيائون سڀ.
بُک وِهاٽي ڇڏيو گلابن کي،
ٿي وَيون قتل ڪَلپنائون سڀ.
سانت جي سَمفني به سُڏڪي ٿي،
گيت گُونگا ۽ ساز ٻوڙا ڄڻ.
دانھن هر ڪا اکين ۾ ڇُلڪي ٿي،
ذهن تي ٿا لڳن هَٿوڙا ڄڻ.
بُک جي آ تِکي ڇُري اهڙي،
ڪيئن آنڊن کي ٿي وڍي هر پل.
بُک بي رحم آ بُري اهڙي،
ڏندَ ڏائڻ جيان ڪڍي هر پل.
موت جو روپ وٺي آئي آ،
هي وَبا ڳيت زهر جي بڻجي.
زندگي ڀور جي بُکائي آ،
باک اُڀري ڪا مَھر جي بڻجي.
*