سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران نامياري شاعر ۽ نثر نگار بخشل باغيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو ”بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري“ اوھان اڳيان آڻي رھيا آھيون. ڪتاب جو سھيڙيندڙ بخشل باغي آھي.
بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“
ھي ڪتاب سنڌيڪا اڪيڊمي، ڪراچيءَ پاران 2022ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آھيون سنڌيڪا اڪيڊمي ۽ بخشل باغيءَ جا جن ڪتاب سنڌ سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي)، ڪراچي
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
مھاڳ - شاعري، شعور جي شمع آهي
هر روز پيار تنھنجي آهي نئين ڪھاڻي.
لُڙڪ ٿي درد ٽِمي پوندو آ.
مان اُڃايل بُوند هڪڙي سمنڊ تون.
رستا وَڄن پيا ٿا منھنجي خيال ۾.
جسم کي روح تان به لاٿو آ.
وقت جي اِمتحان مان گُذري.
تو مان نِڪران ته هي جھان ڏِسان.
ٻَھ ٻَھ ٻَري ٿي من ۾ جذبات مُسلسل.
خاموشيءَ مان خواب، اُڻيندي آ، هيءَ دل.
عاشقيءَ کي خُمار ها تنھنجا.
ويا ٻُڏي آواز دل جي ماٺ ۾.
آرسيءَ مان ڏسي اُداسي ٿي.
دوستيءَ کي سدا لَڄائن ٿا.
مون اَزل ۽ اَبد وِچ اُتساھ سان.
ٿورڙو هِن جَھان کان اڳتي.
پنھنجي پاڇي کان به آهي ڌار ڪيڏو.
خزان جا زَرد ڏيک ٿي پَسي پَسي روئي.
اَنت بي اَنت اُڪري آيس مان.
جان جانڊاھ مان ڇُٽي پوندي.
ستارن جي پيرن ۾ پازيب پائي.
ڳالهه مان ڳالهه نِڪرندي ويئي.
ملي جا زندگي ذَري اُها سَڄي فضول ٿي.
مون کي ڏيئي ڏُهاڳُ سَپني ۾.
بُرش ڄاڻي ٿو روڳ رنگن جو.
خوابن ۾ هڪ رات پُراڻي رهجي وئي.
عُمر مُفلس جي اَجائي ٿي وڃي.
مُنتشر ٿو رهي ڌِيان لِکان.
ڪَڪريون، ڪَڪريون سانوَڻُ سُرمئي.
مينھوڳيءَ جي مُند مَلھاري توبن ڪيئن؟
هوريان هوريان منظر اُجرو ٿيندو ويو.
تو سان مِلڻ پُڄاڻان پَڇتاءُ ٿو ٿئي.
پيار ۾ دل رھِي بُکي ڪيڏي.
ڳالهه ڳوڙھن جي، ڳھيليءَ ۾ هئي.
سمنڊ کي ڀاڪرين ڀَري ڏِسجي.
در ته کَڙڪيو نه آ پو به کوليان ڪيئن؟
چُپ جو سَڳو چَپن کان ڇالئه نٿو ڇِڄي؟
بُک ۾ آهي وَبا يا ڪِي وَبا ۾ بُک آ.
هي خلق جي خُدائي، مون کي نٿي کپي.
ڪَتي، ڪَتيءَ سان ڪَتي آ، اُداس صحرا ۾.
هي آبشار، هوائون جُهڙالي موسم ۾.
وقت جي ڊوڙ ۾ ڊُڪِي نه سگهيس.
لَٿيون سمنڊَ ۾، نيرڙيون ٿي ويون.
وِڄ وارن ۾ لِڪائي ٿي ڇڏين.
چَپن جي ڇانوَ سَت رنگي اکين تي ڇائي آ.
سِتارن سان رُلي راتيون پَتو تنھنجو پُڇايو آ.
عجيب عشق آ تو ساڻ دل جُنُونيءَ جو.
شھر ساڳيو، اُها گهٽي ساڳي.
جسم جي هر ڪا گِهٽي خاڪي رهي.
تنھنجا احسان وَڌي ويا آهن.
گُهگهه جو چوڦير گهيرو ٿي ويو.
تو کي ڏِسي ٽِڙن ٿا، سُورج مُکي سَمورا،
بَدن بَرفجي ويو اَڙِي جنوري!
پَوي پِيو پيار جو پارو، ڊسمبرجي اڪيلائي.
هي به وڃبا درد جالي، درد جا وارث اسين.
لھي پَئي دل مٿان ڪا شامَ گيڙو.
هوءَ جھڙي ننڊ جي لولي هئي.
پنھنجي دل ۾ پئي کُتي آهيان.
هُو جڏهن کان ڌار آ محسوس ٿيو.
بي دليءَ جو جَھان پنھنجو آ.
لھن ٿا خيال ايترا، جو ٿي وڃان ٿو خيال مان.
پيرَ نَنگا، تَتل هُئا رستا.
درد ساڳي ڪٿا، سانجهه آ سُرمئي.
ڀوڳڻو آهي اسان کي بار بار، انتظار.
ٿي ٽُٽي هر روز ٽاڪو ٿي وئي.
تنھنجو آنچل هوا ۾ اُڏري ٿو.
دل لڳي ئي نٿي لَڳڻ سان ڀي.
ڪين ٿو نِڪري جِتان ڪو واپسيءَ جو پيچرو.
هُوءَ ڪڪرن جيان هَلي ويئي.
عرض دل جو ڪٿي اَگهيو هاءِ!
ڪُوڪَ ڪوئل لَتا جا سُرَ آهن.
لاٽ جُگنوءَ جي ٽِمٽمائي آ.
دوستي رهجي وڃي ڏاڍو سُٺو.
سڏي ٿي ننڊ مان ڪا خواب جھڙي خودڪشي مون کي.
دل چريءَ جي صلاح تي هلندي.
تِياڳُ آهيان سَنياس اوڙهي آ.
سَڄي عمر سيلو ئي رهڻو هُيو.
گهاءُ گَهنگهور هِن گَهٽائن تي.
عَڪسَ ذَرڙيون ٿِيل مِلايان ٿو.
ديد، دل جي دُئار تي پُھتي.
ڪَتين جون پَيو چنڊُ ٻانھون مَروڙي.
رنگ بُک جو سَجائي ڪو مُکَ تي.
چين ايندو ڪِٿي مَرڻ تائين.
پوءِ ڀي ڪين ڇو گُذر ٿئي ٿي.
ڌِيان دل جي صَدا تي ڌَر هاڻي.
مون کان مُڪتي گُهري رهي آهي.
ياد جي اُڀري ڪَتِي آ روح ۾.
هڪري ننڍڙي مزار هِن دل تي.
خُدا جي خواب جي هُوءَ ساڀيان بَڻِي آئي.
ڏسان ٿو سانوڻين جا رُوپ رنگَ ڌرتيءَ تي.
درد ۾ آهي دوا ۽ هر دَوا ۾ درد آ.
خواب ۾ کولي اکيون مون ننڊ کي ڀاڪر وِڌو.
بُوند کي مليو موتي، سِپَ کي اڪيلائي.
مُحبتن جا سَڀئي آستان مِٽجِي ويا.
ساٿ جو سج نه ڪو اُڀاريو تو.
راھ هڪڙي رَلِي نه سگهنداسين.
ماکيءَ کان مِٺو آهي، احساس زندگيءَ جو.
روز دل جي گهٽيءَ ۾ ڀَٽڪان پيو.
گهاٽ تي ايندي گهٽا گهنگهور ٿي.
آفاق جي اکين ۾ آ چنڊ خواب جھڙو.
رنگَ ٿي، بي رنگيءَ مان نِڪري آ.
ڇو ٿا تعلق کي تار تار ڪيو.
اُوندھ جا لھي آيا، پَردا اکين اڳيان.
ننڊ کي ٻاري ڏياري ٿو ڪيان.
جيئن مڇي آب مان نٿي نڪري.
وڃي ٿي وڪوڙي غمي کلندي کلندي.
اکين سان اکين کي ڪڪوري وئي.
سيني جي صحرا ۾ دل هرڻي ڊوڙي ٿي.
عمر ڀر لئه موڪلاڻي ٿي وئي.
رَڳ رَڳ ۾ رَچيل راحت، پَڳ پَڳ ۾ پيار ڇمڪي.
سَڏن سان ڊَٺل کي اَڏيندو وَڃي.
موھ مَڌ ماتو مِٽيءَ جي رُوپ ۾.
رت ٽِمندي ڏٺو مون خَنجر مان.
سَکي! پاڻ سان تون سَنگي ڇڏ.
ڏني تو چپن مان جو امرت ذَري.
مُرڪ کي تو مَڙهيو آ موتين سان
خواب ۾ تون رُسي وَئي آهين
برف چانديءَ جو روپ ورتو آ
رات رڙهي ٿي هوريان هوريان
ٻَلھڙيجيءَ جي مٽيءَ ۾ ايئن آھ سُتل
سُڏڪا، سُڏڪا ڏينهڙا، رِيھون، رِيھون رات،
ننڊ ڇڏيا کوڙي، خيما خوابن جا وري،
چِٺيُون چَندن واسُ، اکرَ کُڙکُٻيتڙا،
مون کي تنهنجي ميڪشي، ڇڏيو خُماري،
رولاڪيءَ جي آ لکي، پيرن خوب ڪٿا،
ساڳي تنهائي، ساڳي پيڙا پيار جي،
نالي جي آ دوستي، نالي جا تعلق،
رُتبي سان سڀ رابطا، رُتبي سان سڀ رنگ،
گڏجي هلڻ سان نٿي، مِٽجي تنهائي،
تو ۾ تبديلي وڏي، آئون اُهو ساڳيو،
توکي سُونھين ڪين ٿي، ايڏي وڏائي،
هاڻ گِهٽيءَ جي موڙ تي، پُهتا آهيون پاڻ،
تنھنجي ديھانت جو ٻُڌي، ريٽا شاهاڻي!
اڄ نه ڪجل آب ۾، ميرو ڪَجلاسَر،
ڪيڏي اُداسي، ڪَجلاسَر جي ڏيک ۾،
پَڳ پَڳ پايل پريم جي، ڇيڙيو پئي سنگيت،
گڏجي آئيون ڪامڻيون، اُجرا مُکَ کڻي،
وقت سگريٽ جيئن آ دُکائي ڇڏيو،
وقت گُذري نٿو گُذاريان پيو،
خواهشن جا غلام ٿي وياسين،
جاڳندي جاڳندي هر رات وڃي ٿي گُذري،
رنگَ جيون تان اُنهن جا اَڃا نٿا مِٽجن،
مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وري.
بخشل باغيءَ جا ڇپيل ڪتابَ
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
