شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

وقت گُذري نٿو گُذاريان پيو،

وقت گُذري نٿو گُذاريان پيو،
ڇا ڪيان جو جيئڻ ضروري آ،
کِلندي کِلندي مَرڻ ضروري آ،
ڪين ايندينءَ مگر نھاريان پيو،
وقت گُذري نٿو گُذاريان پيو.

*

ساري دنيا جيئي ٿي پَيسي لئه،
نيٺ پَيسي پُٺيان مَري ٿي وڃي،
ڪوڙ تي ايترو هِري ٿي وڃي،
سچ ٻُڌي ئي نٿي هڪ لمحي لئه،
ساري دنيا جيئي ٿي پَيسي لئه.

*



ننڊ هُن کي اچي وئي شايد!
جاڳ! تنھنجي طويل رستي ۾،
موت جي گُم ٿيو آ سپني ۾،
رنگ، چُپ جو آ سُرمئي شايد!
ننڊ هُن کي اچي وئي شايد!

*

روز ملنداسين ۽ وِڇڙنداسين،
هيءُ دستور آهي دنيا جو،
سڀ کي اُلڪو رهي ٿو عقبيٰ جو،
ڪين آسيس ڪنهن لئه ٿينداسين،
روز ملنداسين ۽ وِڇڙنداسين.

*