دل جو ٽائيٽنڪ
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِسُ سانوري!
سمنڊ تو ۾ پاڻ کي ٻوڙي ڇَڏي.
رنگَ تنھنجي روح ۾ پنھنجا گَڏي،
توتي لھرن جي ڪندو هي شاعري،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
تنھنجي ٻانھن جي ڪنارن تي سُمهي،
خوابَ ڏسندو تنھنجي نيڻن سان نَوان.
ننڊ جھڙي سُرمئي ساحل مٿان،
نانءُ لکندو پيار سان تنھنجو چُمي،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
تنھنجي وارن جي گهٽا گهنگهور ۾،
روح پنھنجي کي ڀَڄائي جُهومندو.
پاڻ کي تو ۾ وڃائي جُهومندو،
سِڪَ جَي ويڙهي ڇڏيندو ڏور ۾،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
دل جو ٽائيٽينڪ ٻُڏندو ڪين آ،
پيار جا سارس مَٿس هِن اُڏرندا.
خواب جا غوراب ڀَر مان گُذرندا،
سانجهه سِڙهن جي مَٿس رنگين آ،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
سمنڊ جي نيراڻ ۾ تنھنجون اکيون،
نينھن، نيرولي جيان نيريون ڪَري.
آسماني رنگ کي اُن ۾ ڀَري،
جُهومنديون اينديون گهٽائن جون سکيون،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
ڪَرَ موڙيندينءَ ته ڇوليون ڇُلڪنديون،
ساھَ تنھنجا سمنڊ کي ساڀيان ڪندا.
سِپَ مان موتي ٽِڙي آجيان ڪندا،
خواب جون بي انت مان کُلنديون دَريون،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
کير جھڙِي گج لھرن جي مٿان،
ڄڻ ته چانڊوڪي چُنر آ چاھ جي.
تون ٻُڌي پازيب اَچ درياھ جي،
جَل پَريءَ جي رُوپ ۾ توکي ڏسان،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
تون ڪَنائي ٻُڌ ته ڪو آواز آ،
سَڏَ تو مان سمنڊ جھڙا ٿا ٻُرن،
ڪوَڏ جھڙي زندگاني ٿا گُهرن،
ريت جي ڪَڻ ڪَڻ اندر ڪو راز آ،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
پنھنجي ساهن ۾ سمائي سمنڊ کي،
تون جي لھرن ۾ وڃين تحليل ٿي.
عاشقيءَ جي ڪا نئين تمثيل ٿي،
چنگ چاهت جو بڻائين چنڊ کي،
سمنڊ کي پنھنجو ڪري ڏِس سانوري!
*