ڏني تو چپن مان جو امرت ذَري.
ته فانوس بڻجي پياسين ٻَري.
ڪڏهن چنڊ! تون ڀي وَٽس آ لھي،
ڀلا ڪيسين اُڏري چڪوري چري؟
چتا تي وُٺيون جو گهٽائون گَجي،
ته اَگنيءَ اُجهامي پئي آ ٺري.
گهٽي گيت ساڳيو پئي گُنگنائي،
ڏُکاري اُنھيءَ کي ٻُڌي پئي دري.
سڄي ڏيھ کي تون ته ڏيندڙ هُئين،
اَگهائي نه تو ڪا دُعا جي ذري.
*