هوريان هوريان منظر اُجرو ٿيندو ويو.
اُڀ ۾ تنھنجو ظاهر چھرو ٿيندو ويو.
پيرن مان جو پنڌ پڙاڏا ٿي نِڪتو،
اُوندھ مان پو روشن رستو ٿيندو ويو.
نيڻن ذرڙيون ذرڙيون ننڊ جڏهن جوڙي،
ڏسندي ڏسندي پورو سپنو ٿيندو ويو.
ڪو به نه هو ڪردار ڪھاڻيءَ ۾ ڪنھن جو،
خالي خالي آخر خاڪو ٿيندو ويو.
ڪنھن نه ڪَنائي صحرائن جي ويراني،
ووءِ ووءِ واريءَ تي هر واڪو ٿيندو ويو.
*