ڏُک جي مُسافري
رنگَ دل مان اُڏي ويا آهن،
بي رنگيني اکين ۾ ظاهر آ.
خوابَ سارا ٻُڏي ويا آهن،
درد سورج مُکين ۾ ظاهر آ.
موسمن جا مزاج مَٽجي ويا،
وقت ليڪن اَڏول آ ساڳيو.
پنڌ ۾ پيرَ دل جا ڦَٽجي پيا،
روح هي پو به رول آ ساڳيو.
زندگي زنگ ٿي وَئي آهي،
ڪَٽ دل تي چڙهي وئي ڪيڏي،
روڳ ۾ روح جي رَئي آهي،
سانت دل ۾ آ سُرمئي ڪيڏي.
هٿ منھنجو ڇڏيو تو رستي ۾،
مان اڪيلو مُسافري ڏُک جي.
ڪُجھ به ناهي حيات ڪَشتي ۾،
ڳالهه ماري ٿي پيار جي بُک جي.
*