دل لڳي ئي نٿي لَڳڻ سان ڀي.
روشني ٿئي نٿي جَلڻ سان ٿي.
ڀاڳ پنھنجو مَٽيو نه موسم جيان،
عمر ڀر دربدر ٿِيڻ سان ڀي.
نيٺ ڪھڙو غُبار آ دل تي؟
بار گهٽجي نٿو وَسڻ سان ڀي.
اڄ به ساڳيو رهي ٿو اوسيئڙو،
روز مون وٽ تنھنجي اَچڻ سان ڀي.
هر قَدم ٻئي قَدم کي جَنمي ٿو،
فاصلو ٿو وَڌي وَڌڻ سان ڀي.
ڪيڏي ننڍڙي رهڻ لئه آ دنيا،
پو کُٽي ڇو نٿي ڀَڃڻ سان ڀي.
نيٺ رستا به هاڻ ٿَڪجي پيا،
پنڌ ناهي کُٽو هَلڻ سان ڀي.
اَنگَ پنھنجا نه هُو ڍڪي سگهيو،
روز چَرخي تي سُٽ ڪَتڻ سان ڀي
*