موت مُرجهائي نه توکي
زندگي! تنھنجو عجب آ فلسفو،
سمجهه ۾ مون کي اچي ئي ڪين ٿو،
ڪنھن جو پِيريءَ ۾ به پيڇو،
ڪين ٿي هرگز ڇَڏين،
۽ وري ڪنھن کان اَچانڪ،
ٿي جوانيءَ ۾ لَڏين،
هاءِ! حيرت ناڪ تنھنجا فيصلا،
ڪِٿ تسلسل کي ٿي ٽوڙين،
۽ ڪٿي تنھنجا ڊگها هِن سلسلا،
ڪير توکي جيڪڏهن،
سُر ساڻ جُهونگاري به ٿو،
يا وري توکي ڏيئي جيان،
دل سان ڪو ٻاري به ٿو،
آئيني وانگر اُجاري پيار سان،
نَنھَن ڇو تنھن جي نِڙيءَ تي تون ڏئي،
گيتَ تنھن جا تون سڀئي گُهٽيو ڇڏين؟
موت جي بي اَنت تون اُونداھ ۾!
زندگي! تنھنجو عجب آ فلسفو
ڀَروسو توتي ڪريان ڪھڙو ڀَلا؟
تنھنجا آهن بادشاهي فيصلا،
وقت جي تو واٽ تي،
ڪيترا رولي ڇڏيا هِن قافلا،
ڪاش تون ڀي موت وانگر،
ٿي پوين جي بابقا،
ڪين پو در در وڇائجن تڏا،
ڪين قبرستان جو نالو رهي،
ڪين ڪوئي ڀي هُجي ڪاٿي مريض،
ڪين ڪڏهين ڪنهن کان وڇڙي ڪو عزيز،
زندگي! تازن گُلابن جيان سدا ٽڙندي رهين،
موت مُرجهائي نه توکي،
ڪو به غم جي گيت جيان ڳائي نه توکي!
*