پَڇاڙي
زندگي ٿي وئي قبر سوڙهي،
وقت اُن ۾ ڇڏيو آ دَفنائي.
هر حقيقت ڏٺم ته هئي ڪوڙهي،
حالتن ڀي ڇڏيو هو لَرزائي.
وقت مون کي ڪڏهن وِٿي نه ڏِني،
پنھنجي گَردش ۾ گُهمائيندو رهيو.
اَکَ منھنجي سُڪي ڪڏهن نه ڀِني،
دل کي رُئاريندو رُلائيندو رهيو.
هر تعلق ۾ هُئي واپاري،
دوستيءَ جا لڳا پئي واڪ رُڳو.
نيٺ دَفنائي مون ڇڏي ياري،
خواب منھنجو نه پار تائين پُڳو.
ڌوڙ ڌَن جي سان تون نه ڪَڇ رشتا،
هرڪو تعلق نه تُور تَرازي.
ٽوڙ تون پيار جا نه گُلدستا،
ڇَڏ کَٽڻ جي اِها اَنڌي بازي.
هَٺ کي ڪابه پَڇاڙي ناهي،
عاجزيءَ کي نه لوڌ تون گَهر مان.
ڪا سدائين رهي ماڙي ناهي،
تو اُڏاريو پکيءَ کي آڳُر مان.
وقت ثابت ڪَري ڏيکاريندو،
تنھنجا سَڀئي لِڪل اِهي چَھرا.
حال ماضيءَ جا ڪيئن وساريندو،
گهاوَ وشواس جا مليل گَھِرا.
*