خواب ۾ مان وڃائجي ويندس
خواب ۾ مان وڃائجي ويندس،
ڪو کڻي ننڊ مان ته جاڳائي.
مان وري ڪيئن واپسي ايندس
ڪو ته مون کي به دَڳ کڻي لائي.
پنھنجو چھرو تلاش آ ڪرڻو،
اوپرو شخص ٿو رهي مون ۾.
پنھنجو پاڇو تَراش آ ڪرڻو،
تنھنجو هر عڪس ٿو رهي مون ۾.
پنڌ کي پير ئي مليا ناهن،
پيچرا ڪيئن پو وَڌن اڳتي.
سج-پاڇا ٿا شام کي لاهن،
ڪو به ڏيئو ٻَري نٿو پَرتي.
ذهن جي ته به اُڏار جاري آ،
خيال آڪاس ٿا وَڃن اُڪري.
لاٽ تارن جي مون اُڪاري آ،
ڏِسُ! خُدائي کان اڳتي ويس گُذري.
وقت جو دائرو نه ڪو آهي،
ڇا ته بي اَنت هي حقيقت آ.
ڪو به منھنجو وجود جِت ناهي،
پُر اِسرار ٿي وئي حيرت آ.
وقت جو وهڪرو نٿو رُڪجي،
پاڻ ۾ سڀ وڃي ٿو لوڙهيندو.
نيٺ ڪنهن کان ڀَلا اِهو پُڇجي،
آدمي ڪيسيتائين لوڙيندو؟
*