پيرَ نَنگا، تَتل هُئا رستا.
لُک جھڙا لکيل هئا رستا.
ماڳ تي هيءَ ڪيئن رَسائن ها،
ڇو ته خود پاڻ ڀُليل هُئا رستا
تنھنجي پيرن ۾ لِڳل هئي ميندي،
تنھن ڪري ئي رَنڱيل هُئا رستا.
تنھنجي ڳولا ڪڏهن کُٽي نه سگهي،
ڀُونءِ ساري وِڇيل هُئا رستا.
ڪين محسوس ٿيا ڪڏهن توکي،
نيڻ منھنجا ڀِنل هُئا رستا.
سڀ تنين کي رَهيا لَتاڙيندا،
هي جو پيرن ۾ پَيل هُئا رستا.
مون ته ڄاتو پئي اڪيلو آ،
کوڙ رستي ۾ لِڪل هُئا رستا.
ننڊ جي جاڳ پُل ڇڏي ٽوڙي،
خواب جا سڀ گَڏيل هئا رستا.
نيڻ ڪنهن جا رُنا اَلائي ڇو؟
ڪنھن جي ڏُک ۾ ڪَجل هُئا رستا.
*