اِجازت
زندگي! هاڻي اِجازت ڏي کڻي،
دُور وڃڻو آ گهڻو مون کي اَڃان.
اُڃَ پيرن کي سفر جي آ گهڻي،
ٿَڪَ، ٿوهر ڇانوَ ۾ ڪيسين ڀَڃان؟
جِيءُ جو جوڳي چوي ٿو اُٿ هلون،
سِجَ جا پيرا وڃن ٿا جنھن طرف.
ريت تَپندڙ جي مٿان اهڙو جَلون،
ٿي وڃي جيئن رڻ سمورو ئي بَرف.
اِنتھائن جون حَدون اورانگهجن،
ڪابه خواهش ڪين اَڻ پوري رهي.
ڪين جا موتي اَملهه ڪي ماڻجن،
ڪين منھنجا خواب ڪو ڳولي لھي.
روز جيئڻ جي روايت ۾ رُلي،
روح کي رولي ڇڏيو مون راھ ۾.
زندگي! توکي جيئڻ ويو هان ڀُلي،
سَرد سَناٽا سَمايل ساھ ۾.
مُشڪلاتن جا وڏا هِن سلسلا،
روز ويساھ گهاتيون گهائين ٿيون.
روز ٿو ويھان هارائي حوصلا،
دل کي هارايل گهڙيون پائين ٿيون.
هي جياپو جَنڊُ وانگر ٿو لڳي،
اَنَ وانگر روح ۾ ٿو پِيسجان.
ڏُکُ به دل کي ڏَنڊُ وانگر ٿو لڳي،
حالتن جي ٿو هٿان مان هيسجان.
روز منھنجا خواب ڪن ٿا خودڪشي،
روز منھنجي ننڊ ٿي مَصلوب ٿئي.
رات جھڙي آ ڀيانڪ بيوسي،
سِجُ به زخمي اُڀرندي آشوب ٿئي.
زندگي! زنجير پنھنجا ڪَر ڍِرا،
تو صفا جَڪڙي رکيو آ جِيءُ کي،
مان ڪِريل پولار مان تَحت الثريٰ،
قيد مان مون کي رهائي تون ته ڏي.
زرد آهن روح جا رستا سڀَئي،
دل پَنن وانگر وئي آهي ڇڻي.
ڀاڳ منھنجي ۾ رڳو آهي ڀَئي،
زندگي! مون کي اِجازت ڏي کڻي.
*