ستارن جي پيرن ۾ پازيب پائي.
خلائن جي خاليپڻي کي وَڄائي.
اِها کير ڌارا وَڃي ٿي ڪِٿي ڏِسُ!
ڪتين کان به اڳتي قدم تون وَڌائي.
اِهو چنڊ جو فاصلو ڪُجهه به ناهي،
سگهان ٿو اُنھيءَ کان پَريان سِج سَڏائي.
جتي نانھ ئي نانھ بِن ڪُجهه به ناهي،
اُتان خيال آيا ذهن کي گُهمائي.
خلائن جو خاليپڻو خواب ۾ آ
ڏِسي ڪير اُن کي پيو ٿو اَلائي؟
اَزل جي علامت ته بي انتها آ،
اَبد تائين پَرواز پنھنجي پُڄائي؟
سَمي جي سُئي ڪِٿ به اَٽڪي نٿي،
نه ئي ڪير اُن کي سگهيو آ ٽِڪائي.
*