گوڙ
ٻُڏان ٿو گوڙ ۾ ھر پل،
ڪنارو ماٺ جو ناھي.
جيئڻ جي لوڙ ۾ ھر پل،
ڇڏيو مون پاڻ کي ڊاھي.
اُڪاري سمنڊ نيڻن سان،
وڃان ٿو خواب جي ساحِل.
اِھو سِڙھ چنڊ نيڻن سان،
ڪئي مون وَنجُهه پنھنجي دِل.
سِپيون سُوجهي ستارن جون،
لَڌو مون چنڊ جو موتي.
ڪَتيم ڪَتيون ڪنارن جون،
ته خوابن ۾ کِڙي جوتي.
لُڏن ٿيون لوڏ ۾ لھرون،
ھنڌورو سمنڊ ٿو ڀاسي.
سَمايون ڪوڏَ ۾ لھرون،
پٿر رنگين ھر پاسي.
*