مون اَزل ۽ اَبد وِچ اُتساھ سان.
وقت کي ماپي ڏٺو آ ساھ سان.
جَرَ کي ڄَرَ سان وسائيندو رهيس،
سمنڊ کي ويڙهي رکيم آڙاھ سان.
مان ڪٿي توساڻ ملندس سمنڊ ۾،
ٿو اڃان وَهندو رهان درياھ سان.
پيار، پيڙا مان چنبليءَ جيئن ٽِڙيو،
چھڪَ، گُل جهڙا ڏنا تو چاھ سان.
چنڊ نيڻن ۾ ڄَمي ويندو ٺَري،
سَرد ٿي ويندا ستارا آھ سان.
ٽھڪَ ڏيندي زندگي ويندي هلي،
اَنت کان بي اَنت جي ويساھ سان.
پنڌ پَربت کي ڪَٽيندو ٿو وڃي،
پير هي ڪنھن جا وَڃن ٿا راھ سان.
ٺاھ ۾ تخليق جو آهي عمل،
ڊوھ ڊھندا ڪين ڪڏهين ڊاھ سان.
*