جسم جي هر ڪا گِهٽي خاڪي رهي.
روح جو اظھار رولاڪي رهي.
جام خوابن جا اکين پيتا رُڳو،
هي نشيلي ننڊ آ ساقي رهي.
تو وڇوڙي سان جڏهن دل کي وَنڊيو،
درد جي پاڇي وڃي باقي رهي.
وقت جي دَز ۾ سڀئي لَٽجي ويو،
ياد پر هڪڙي سدا ڀاڪي رهي.
تنھن ڪري دوکن مٿان دوکا مليا،
پنھنجي فطرت ۾ نه چالاڪي رهي.
*