تو ڪئي پيار ۾ ٺَڳِي آهي.
هانءُ ۾ ڇيت ڄڻ لَڳِي آهي.
هرطرف رِڻ ڪَري پيو راڙا،
روح ويران چودَڳِي آهي.
زندگيءَ سان اَزل کان ڏاڍائي،
موت! توکي وَڏي مَڳِي آهي.
ٿا ٽِڙن موتيا حَواسن ۾،
ساھ ۾ مَھڪندڙ سَڳِي آهي.
اڄ به گُونجي ٿي ڪليسا دل جي،
ياد ڪا گِهنڊ جيان وَڳِي آهي.
وڻ کي ويڙهي وَئي اُداسي آ،
ڪنھن ته ٽاري سندس ڀَڳِي آهي.
نيڻ چشمن جيان ٿڌا تنھنجا
اُڃَ جن کي ڏسي لَڳِي آهي.
*