زندگي ڪيتري نه ٿوري آ.
پو به مون تو مٿان ئي گهوري آ.
ٿي ڳَنڍيندي رهي ٽُٽل ڌاڳا،
دل جي جنمن کان ڪِرت ڪوري آ.
باک جو رنگ آ تڏهن ڳاڙهو،
رات وڙهندي سڄي ڪَڪوري آ.
ڪجهه به اُن جي نه بَرابر بيٺو،
تانگهه تنھنجي جڏهن به توري آ.
هاءِ! سُرندو سُري ٿو ساھن ۾،
۽ لڱن ۾ لڳي ڪا لوري آ.
چنڊ اُڀ ۾ لُڇي پيو آهي،
تَند تارن جي ڪنھن ته چوري آ.
*