ڳالهه مان ڳالهه نِڪرندي ويئي.
ها مگر دل جي وِسرندي ويئي.
ڪين آئي ملڻ جي ڪا ٽيشڻ،
ريل جيان عمر گُذرندي ويئي.
درد صحرا جي کُپي ويو دل ۾،
ڪَرڪندڙ ڪُونج اُڏرندي ويئي.
ڪير هئي هوءَ ڏسندي رستي ۾،
ذهن تي نَقش اُڪرندي ويئي.
روشني حُسن جي هئي ايڏي،
عشق جي باک اُڀرندي ويئي.
*