دوستيءَ جو الميو
ڇونه ٿو مون کي اڃا سمجهي سگهي،
ڇونه مون کي هاڻ ٿو پنھنجو لڳي،
هاڻ رسمي ٿا مِلون هر شام جو،
بس رهيو تعلق وڃي آ نام جو،
آئينو ٽِڙڪي پيو اَنجام جو،
دوستي جنھن جي خُدا مون لئه هُئي،
۽ سندس هر ڪا دِشا مون لئه هُئي،
جنھن جي پيرن ۾ سَندم رستا کُٽا،
خواب منھنجا تنھن جي مِٽيءَ مان ڦُٽا،
ڪيڏو اُن سان اُنس ۾ ايمان هو.
ساٿ جنھن جو سُک جو سامان هو،
هُونءَ ته پھرين زندگي هئي ڌرتتي،
ڇانوَ هُن جي ۾ گهٽا گهنگهور ٿي،
آس منھنجي پئي ٽَھُوڪِي روح مان،
ناچ بڻجي دل جي موسم مور ٿي،
هُن جي ٻانھن تي مون ليٽي رات ڀر،
پوپٽن جھڙا اُڻيا سپنا هئا،
مڌَ جا ڄڻ مَٽ مون پَلٽيا هئا،
مون ته سمجهيو دوستي رهندي سدا،
عشق! تنھنجي عاشقي رهندي سدا،
ٿيو مگر توتي زماني جو اثر،
مان اڪيلو رُڃ ۾ رهجي ويس،
هاءِ! مِٽجي وئي الا! هر رھ گُذر،
ساٿ جو ماضي وساري تو ڇڏيو،
بي رُّخيءَ جي تيز خنجر سان ڪَٽيو،
دل جي احساسن کي ماري تو ڇڏيو،
تو نئين دنيا وسائي آ وڃي،
نئين شناسائي بڻائي آ وڃي،
جيڪا منھنجي لاءِ آهي اجنبي،
ڪُجهه به ناهي جنھن ۾ ڪنھن جي دوستي،
جنھن ۾ اي. سي ڪار جي آ اهميت،
جنھن ۾ آ اِسڪاچ جي بوتل عظيم،
ريڊ ليبل رات ساري،
بليڪ ليبل جي خُماري،
۽ گهٽائون گرانڊ جون،
روز کُلندي آ جتي اڪثر ڪٽُوس،
جِن، لائن ۽ ٺرو مَمنوع جِت،
سُونھن جاتي بيڊ جي چادر جيان،
روز ٿي مَٽجي نئين ساغر جيان،
ڊيڪ جي وڄندڙ ڌمڪ ۾ گُم ٿي،
منھنجي آهُن کي ٻُڌڻ کان تون هَلاڪ،
دوستيءَ کي تو سدا سمجهيو مذاق،
تون سدا پنھنجي رهين ڌُن ۾ مگن،
منھنجي هر تڪليف کان ٿي بي خبر،
هاڻ تنھنجا سڀ طرف مَٽجي ويا،
گسَ منھنجا ڌُوڙ ۾ لَٽجي ويا،
پو به منھنجا پيرَ زخمي هر دفعي،
ڀٽڪندا هِن تنھنجي رستن جي مٿي،
ڇا سموري تون رُلائيندين ڄَمار؟
زندگيءَ جا نيڻ آهن اَشڪبار،
بي سبب رهندو نه آ ڪو بيقرار!
*