شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

باک اکيون کوليون،

باک اکيون کوليون،
ڪوئل ٿي ٻولي،
ننڊاکي سنسار ۾.

ڏِسان پيو مان خواب جي،
دريءَ کي کولي،
ننڊاکي سنسار ۾.

تو ۾ پنھنجو پاڻ کي
چنڊ پيو ڳولي،
ننڊاکي سنسار ۾.

لھرون، لھرون ٿي ويس،
ڇا ته ڇڏيئي ڇولي،
ننڊاکي سنسار ۾.

آوارا پيرن ڇڏيو،
رستن کي رولي،
ننڊاکي سنسار ۾.

ٽِم ٽِم ٽانڊاڻو ڪري،
بَن ۾ ڇا ڳولي؟
ننڊاکي سنسار ۾.
*