چَپن جي ڇانوَ سَت رنگي اکين تي ڇائي آ.
بَدن جي ڪيف جي رنگين روشنائي آ.
کِڙي پَون ٿيون ڪھڪشائون خيال مان مُرڪي،
عجيب تنھنجي تصور جي هيءَ خُدائي آ.
جلال اڄ به دَرازن جي مِٽيءَ ۾ ساڳيو،
اَڃا به مَحوِ رقص مَست جي سَچائي آ.
ڀِٽن اَڃا ته مُنھن ڪَڍيو نه آهي مُونن مان،
اَڃا سَماع جي سُرور ۾ ڀِٽائي آ.
ڏٺو هُيو مون فقط خواب ۾ سندس پاڇو،
اکين ڏسي چَئي ڏِنو اِها، اُهائي آ.
حيات موت جي صليب تان لھي ايندي،
اوهان جي نِينھن جي نِھار مَسيحائي آ.
*