ڪَتين جون پَيو چنڊُ ٻانھون مَروڙي.
ڇَڏيون چاندنيءَ ڀي چَڱُون پنھنجون ڇوڙي.
زماني جي ذهنن ۾ آ سنگ بازي،
رَکان پو به خوابن جا شيشا ٿو جوڙي.
نئون رُوپ ڌاري کِڙي پيو تَصور،
اکيون هُوءَ مھٽي اُٿي ڪَرَ موڙي.
وڏا رنگَ آهن سَمايا اندر ۾،
او ڪُنڀار! تنھنجي مِٽيءَ جي پِنوڙي.
دُکي پيو آ صَندل جيان درد دل ۾،
وَلين جيئن مون کي آ ويڙهيو وِڇوڙي،
مِليو ڪين نِيشان تنھنجو ڪٿي ڀي،
زَمانن کي ويٺو آهيان خُوب ووڙي.
اَلائي ڪڏهن بِيھِي ساهي پَٽيندِي
هيءَ معصوم دل پئي اڃا تائين ڊوڙي.
*