تو کي ڏِسي ٽِڙن ٿا، سُورج مُکي سَمورا،
سُورج کڻي ٿو اُڀري، چھري مان تنھنجي باکُون.
تنھنجي اکين جا آهن، سڀ رنگ موسمن تي،
تنھنجي ڇُھڻ سان مَھڪيون، سَرکنڊ جون به شاخُون.
هي سمنڊ، چنڊ، صحرا، جهنگل جھان سارا،
تنھنجي هُجڻ جون سڀئي، پَل پَل کَڻن ٿا ساکُون.
تنهنجي وجُود ۾ آ، خوشبو ڀِنل چَندن جي،
تنھنجون مِٺيون هي ڳالھيون، جن مان ڦُٽن ٿيون ڊاکُون.
هي دل اَڃا به قيدي، تنهنجي خيال جي آ،
جوڙي ڇَڏيون مُحبت، سپنن سَنديون سَلاخُون.
*