اِسڪيچ
شھر جي هر چوڪ ۽ رستي مٿان،
منھنجي پيرن جا نِشان،
دل جي رولاڪين جي توکي،
پيا ڏَسيندا داستان،
واءُ ۾ اُڏندڙ مٽي ۽،
حُسن جي هر ڪا گهٽي،
چنڊ، چانڊوڪي چِٽي،
عشق جي آ رازدان،
اُس نِٽھڻ ۽ وڻن جي ڇانوَ گهاٽي،
۽ گرم جهولا هوا جا،
رنگَ سُرمائي گهٽا جا،
منھنجي جيون جي ڪھاڻي،
روح ٿر جو ڏيک نيڻين،
سمنڊ جھڙو آب کارو،
ڪيترين ئي يادگيرين سان
ڀَريل آ جهول دل جو،
زندگي! تنھنجي سدائين مَنچ تي،
”جوڪرن“جھڙو رهيو آ”رول“دل جو،
ڪنھن نه ڄاتو هاءِ! پر ماحول دل جو،
پاڻ کي مَنسوب جن سان ڀي ڪيوسين،
تن ڪيو پنجاب جھڙو آ سلوڪ،
سنڌ جي ڪوئل جيان
ويھي ڪُٺائون دل جي ڪُوڪ،
عشق صوفيءَ جي تڏهن ڀي،
بانسري وَڄندي رهي،
پاڻ واپس ڪين آياسين ڪھي،
وقت جيان وڌندا رهياسين،
حُسن جي هر واٽ تي،
نيڻ اوسيئڙو اُڻيندي،
پاڻ ٿي ويا انتظار،
بيقرار،
پر نه تون آئينءَ موٽي گهاٽ تي،
چنڊ اُڀريو ۽ لٿو،
صبح کان پوءِ شام ٿي،
ڪا ته ديواني محبت،
نيٺ وئي بدنام ٿي،
شھر جي هر هڪ گهٽي،
چوڪ ۽ رستي مٿان!
*