شام پُر سوز ٿي وَئي آخر.
ٿي وَيا ڏيک سُرمئي آخر.
قافلا گُذرندا رهيا پو ڀي،
رِڻ ۾ رِهجي وَئي رَئي آخر.
تون به دنيا جي ٿي وئين پاسي،
ڄاڻ دل کي هي اڄ پَئي آخر.
مان سنڀالي نه پاڻ کي سگهيس،
حادثا اهڙا ڏئي وَئي آخر.
*
شاعري
بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري
بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“
- 4.5/5.0
- 59
- 13
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بخشل باغي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- اَرپنا
- سنڌسلامت پاران
- مھاڳ - شاعري، شعور جي شمع آهي
- غزل
- هر روز پيار تنھنجي آهي نئين ڪھاڻي.
- لُڙڪ ٿي درد ٽِمي پوندو آ.
- مان اُڃايل بُوند هڪڙي سمنڊ تون.
- رستا وَڄن پيا ٿا منھنجي خيال ۾.
- جسم کي روح تان به لاٿو آ.
- وقت جي اِمتحان مان گُذري.
- تو مان نِڪران ته هي جھان ڏِسان.
- ٻَھ ٻَھ ٻَري ٿي من ۾ جذبات مُسلسل.
- خاموشيءَ مان خواب، اُڻيندي آ، هيءَ دل.
- ڪَجرارين جي ڪاري اک.
- عاشقيءَ کي خُمار ها تنھنجا.
- خواب ۾ خواب کي رَکي آيس.
- چنڊ کي آرسي ڪَري تون رک.
- ويا ٻُڏي آواز دل جي ماٺ ۾.
- آرسيءَ مان ڏسي اُداسي ٿي.
- جيءُ ۾ آ جُدائي پُراڻي.
- دوستيءَ کي سدا لَڄائن ٿا.
- مون اَزل ۽ اَبد وِچ اُتساھ سان.
- ٿورڙو هِن جَھان کان اڳتي.
- پنھنجي پاڇي کان به آهي ڌار ڪيڏو.
- خزان جا زَرد ڏيک ٿي پَسي پَسي روئي.
- رات جي آسري ڇَڏي رِڻ ۾.
- اَنت بي اَنت اُڪري آيس مان.
- جان جانڊاھ مان ڇُٽي پوندي.
- ستارن جي پيرن ۾ پازيب پائي.
- ڳالهه مان ڳالهه نِڪرندي ويئي.
- ملي جا زندگي ذَري اُها سَڄي فضول ٿي.
- مون کي ڏيئي ڏُهاڳُ سَپني ۾.
- اَڪَ جھڙي ڪَڙي اڪيلائي.
- بُرش ڄاڻي ٿو روڳ رنگن جو.
- پٿرن جا گُلاب ڀوڳي ٿي.
- خوابن ۾ هڪ رات پُراڻي رهجي وئي.
- عُمر مُفلس جي اَجائي ٿي وڃي.
- ڪاش آڱُر ٻِٽي کڻي سگهجي.
- مُنتشر ٿو رهي ڌِيان لِکان.
- ڪَڪريون، ڪَڪريون سانوَڻُ سُرمئي.
- ڪير ٿَڪجي پَيو آ رستي ۾؟
- مينھوڳيءَ جي مُند مَلھاري توبن ڪيئن؟
- هوريان هوريان منظر اُجرو ٿيندو ويو.
- تو سان مِلڻ پُڄاڻان پَڇتاءُ ٿو ٿئي.
- پيار ۾ دل رھِي بُکي ڪيڏي.
- زندگي جو غُبار ٿي آئي.
- ڳالهه ڳوڙھن جي، ڳھيليءَ ۾ هئي.
- ڪا جيئڻ جي رسيد ڪين هئي.
- زندگي ڪيتري نه ٿوري آ.
- تَلخ آهي ڪَلام تي پُھتي.
- هاڻ جيئڻ محال آ شايد.
- سمنڊ کي ڀاڪرين ڀَري ڏِسجي.
- وقت تي وار ڪو ڪجي هاڻي.
- در ته کَڙڪيو نه آ پو به کوليان ڪيئن؟
- خالي خالي رهڻ لڳو آهي.
- چُپ جو سَڳو چَپن کان ڇالئه نٿو ڇِڄي؟
- بُک ۾ آهي وَبا يا ڪِي وَبا ۾ بُک آ.
- هي خلق جي خُدائي، مون کي نٿي کپي.
- ياد جو ٿو کُلي دريچو ڪو.
- وقت کان سرشٽي پُراڻي آ.
- ڪَتي، ڪَتيءَ سان ڪَتي آ، اُداس صحرا ۾.
- هي آبشار، هوائون جُهڙالي موسم ۾.
- عشق خود ساڻ بار بار ڪجي.
- وقت جي ڊوڙ ۾ ڊُڪِي نه سگهيس.
- لَٿيون سمنڊَ ۾، نيرڙيون ٿي ويون.
- وِڄ وارن ۾ لِڪائي ٿي ڇڏين.
- رهياسين روح ۾ روڳي.
- اسان جي خاڪ خاموشي.
- چَپن جي ڇانوَ سَت رنگي اکين تي ڇائي آ.
- سِتارن سان رُلي راتيون پَتو تنھنجو پُڇايو آ.
- عجيب عشق آ تو ساڻ دل جُنُونيءَ جو.
- درد آيا جو راس مھڪي پيا.
- تارا تارا تات ٻَري ٿي.
- آسمانن کان پُڇي ڏِسُ.
- دل جو رستو تَرار جھڙو آ.
- شام پُر سوز ٿي وَئي آخر.
- شھر ساڳيو، اُها گهٽي ساڳي.
- جسم جي هر ڪا گِهٽي خاڪي رهي.
- کَنياسين خواب نيڻن ۾.
- هُو ڪَشالا ڪَٽي ويو آخر.
- تنھنجا احسان وَڌي ويا آهن.
- گُهگهه جو چوڦير گهيرو ٿي ويو.
- تو ڪئي پيار ۾ ٺَڳِي آهي.
- تو کي ڏِسي ٽِڙن ٿا، سُورج مُکي سَمورا،
- بَدن بَرفجي ويو اَڙِي جنوري!
- پَوي پِيو پيار جو پارو، ڊسمبرجي اڪيلائي.
- هي به وڃبا درد جالي، درد جا وارث اسين.
- تو هيءَ ڪھڙي موٽ ڏني!
- لھي پَئي دل مٿان ڪا شامَ گيڙو.
- هوءَ جھڙي ننڊ جي لولي هئي.
- وِڇائي واٽَ اُوندھ تي.
- ندين جا وهڪرا آهن.
- پنھنجي دل ۾ پئي کُتي آهيان.
- هُو جڏهن کان ڌار آ محسوس ٿيو.
- بي دليءَ جو جَھان پنھنجو آ.
- ڪين آئي اسان جي واري ۾.
- لھن ٿا خيال ايترا، جو ٿي وڃان ٿو خيال مان.
- پيرَ نَنگا، تَتل هُئا رستا.
- درد ساڳي ڪٿا، سانجهه آ سُرمئي.
- ڀوڳڻو آهي اسان کي بار بار، انتظار.
- زندگي! تو گهڻو سَتايو آ.
- زندگي ايڏي ڏني ديوانگي.
- ٿي ٽُٽي هر روز ٽاڪو ٿي وئي.
- تنھنجو آنچل هوا ۾ اُڏري ٿو.
- دل لڳي ئي نٿي لَڳڻ سان ڀي.
- ڪين ٿو نِڪري جِتان ڪو واپسيءَ جو پيچرو.
- هُوءَ ڪڪرن جيان هَلي ويئي.
- عرض دل جو ڪٿي اَگهيو هاءِ!
- ڪُوڪَ ڪوئل لَتا جا سُرَ آهن.
- جيسيتائين حيات آ پنھنجي.
- لاٽ جُگنوءَ جي ٽِمٽمائي آ.
- دوستي رهجي وڃي ڏاڍو سُٺو.
- سڏي ٿي ننڊ مان ڪا خواب جھڙي خودڪشي مون کي.
- دل چريءَ جي صلاح تي هلندي.
- آرسيءَ ۾ ڏار آهن.
- تِياڳُ آهيان سَنياس اوڙهي آ.
- سَڄي عمر سيلو ئي رهڻو هُيو.
- گهاءُ گَهنگهور هِن گَهٽائن تي.
- شاعري آهي لَٿي.
- عَڪسَ ذَرڙيون ٿِيل مِلايان ٿو.
- رات تارن ڀَرِي تَجسُس ۾.
- ديد، دل جي دُئار تي پُھتي.
- سدا تاڙ ۾ ٿي مَماتي رهي.
- ڪَتين جون پَيو چنڊُ ٻانھون مَروڙي.
- رنگ بُک جو سَجائي ڪو مُکَ تي.
- چين ايندو ڪِٿي مَرڻ تائين.
- پوءِ ڀي ڪين ڇو گُذر ٿئي ٿي.
- هُوءَ جو رُسِي پَوي ٿي.
- ڌِيان دل جي صَدا تي ڌَر هاڻي.
- مون کان مُڪتي گُهري رهي آهي.
- پاڻيءَ تي پاڻياري آ.
- رنگن ۾ مون گهولي دل.
- ياد جي اُڀري ڪَتِي آ روح ۾.
- هڪري ننڍڙي مزار هِن دل تي.
- درد دل کي ڏئي ٿو دلداري.
- جُڳن جي جاڳ آهيان مان.
- خُدا جي خواب جي هُوءَ ساڀيان بَڻِي آئي.
- رُڃَ ۾ ڀي فرات آهين تون.
- ڏسان ٿو سانوڻين جا رُوپ رنگَ ڌرتيءَ تي.
- درد ۾ آهي دوا ۽ هر دَوا ۾ درد آ.
- خواب ۾ کولي اکيون مون ننڊ کي ڀاڪر وِڌو.
- ذائقي ۾ ملي ڪَڙائي آ.
- بُوند کي مليو موتي، سِپَ کي اڪيلائي.
- مُحبتن جا سَڀئي آستان مِٽجِي ويا.
- ساٿ جو سج نه ڪو اُڀاريو تو.
- راھ هڪڙي رَلِي نه سگهنداسين.
- ماکيءَ کان مِٺو آهي، احساس زندگيءَ جو.
- روز دل جي گهٽيءَ ۾ ڀَٽڪان پيو.
- وارَ ريشمي کولي.
- گهاٽ تي ايندي گهٽا گهنگهور ٿي.
- آفاق جي اکين ۾ آ چنڊ خواب جھڙو.
- عشق جي دل مٿان عنايت آ.
- چڻنگ ڀنڀٽ ڪري ٻَرِي آهي.
- رنگَ ٿي، بي رنگيءَ مان نِڪري آ.
- ڇو ٿا تعلق کي تار تار ڪيو.
- خامشي کي ختم ڪَري ڇڏجي.
- اُداس شام جو ڪو منظر هو.
- دربدر دربدر رهيا آهيون.
- بي دلي بيقرار ڇو آهي؟
- اُوندھ جا لھي آيا، پَردا اکين اڳيان.
- ننڊ کي ٻاري ڏياري ٿو ڪيان.
- جيئن مڇي آب مان نٿي نڪري.
- وڃي ٿي وڪوڙي غمي کلندي کلندي.
- اکين سان اکين کي ڪڪوري وئي.
- سيني جي صحرا ۾ دل هرڻي ڊوڙي ٿي.
- سُڏڪندي ساھ ساھ ڀوڳيو آ.
- عمر ڀر لئه موڪلاڻي ٿي وئي.
- موت محبوب جو اشارو آ.
- رَڳ رَڳ ۾ رَچيل راحت، پَڳ پَڳ ۾ پيار ڇمڪي.
- هوا کي چپن ساڻ چنچل ڪري.
- سَڏن سان ڊَٺل کي اَڏيندو وَڃي.
- رُڃَ ۾ آب! تون ڪٿي آهين؟
- موھ مَڌ ماتو مِٽيءَ جي رُوپ ۾.
- اُونداھ ٿي وئي آ.
- ڏک ۽ ڳوڙها ڌرتيءَ جا.
- رت ٽِمندي ڏٺو مون خَنجر مان.
- سَکي! پاڻ سان تون سَنگي ڇڏ.
- ڏني تو چپن مان جو امرت ذَري.
- نظم
- واري آلا نيڻ اُگهي ٿي!
- پٿر پٿر تنھنجي پيڙا
- ڳَڻپ جي ڳُجهارت
- بارش ۾ ڀِنل نظم
- بي دليءَ جو بَنواس
- بُک بي رحم آ بُري اهڙي
- ديوسائي
- جگجيت
- خواب ۾ مان وڃائجي ويندس
- مُرڪ کي تو مَڙهيو آ موتين سان
- خواب ۾ تون رُسي وَئي آهين
- منظر
- برف چانديءَ جو روپ ورتو آ
- چيريءَ جي ذائقي جھڙو نظم
- ڪاڪ جون ڪُنواريون
- خوابن جي ڪليسا
- اِنتھا
- پَھاڙن مان پُڪاريو مون
- دامنِ ڪوھ تي
- علي بابا
- ڏيئا ڏات جا
- ڳاڙهي بازار
- دوستي
- زندگي گُذري پئي
- اِجازت
- ڀَري ٿي ڀَرت جيون تي
- تصور جي پَرواز
- سمنڊ جي پاسي
- درد جو دُونھون
- زندگيءَ جي زنجير
- گوڙ
- دل جو ٽائيٽنڪ
- زندگيءَ جي اُداس اکڙين ۾
- ڏُک جي مُسافري
- رات رڙهي ٿي هوريان هوريان
- موهن جو پاڙيسري
- ٻَلھڙيجيءَ جي مٽيءَ ۾ ايئن آھ سُتل
- پَڇاڙي
- دل جو نوحو
- آزاد نظم
- خودڪشيءَ جھڙو جيئڻ
- دل جي تَهه خاني مان
- واپسي
- قصو
- ننڊ جون نيريون گهٽيون
- حُسن ته بادشاھ آ
- جيئڻ جو ڏانءُ
- دائرو
- نَئين جو نشو
- اِسڪيچ
- دوستيءَ جو الميو
- الوداع
- موت مُرجهائي نه توکي
- تو تان سڀ واري
- سون جھڙي ڌُوپ
- تضاد
- اَزل ۽ اَبد جي وِچ تي
- بارشن ۾ بيقراري
- نثري نظم
- ڪوڙاڻ
- اَنگن جو اَنگاس
- زندگيءَ جي رِڻ مٿان
- بيت
- سُڏڪا، سُڏڪا ڏينهڙا، رِيھون، رِيھون رات،
- ننڊ ڇڏيا کوڙي، خيما خوابن جا وري،
- چِٺيُون چَندن واسُ، اکرَ کُڙکُٻيتڙا،
- مون کي تنهنجي ميڪشي، ڇڏيو خُماري،
- رولاڪيءَ جي آ لکي، پيرن خوب ڪٿا،
- ساڳي تنهائي، ساڳي پيڙا پيار جي،
- نالي جي آ دوستي، نالي جا تعلق،
- رُتبي سان سڀ رابطا، رُتبي سان سڀ رنگ،
- گڏجي هلڻ سان نٿي، مِٽجي تنهائي،
- تو ۾ تبديلي وڏي، آئون اُهو ساڳيو،
- توکي سُونھين ڪين ٿي، ايڏي وڏائي،
- هاڻ گِهٽيءَ جي موڙ تي، پُهتا آهيون پاڻ،
- تنھنجي ديھانت جو ٻُڌي، ريٽا شاهاڻي!
- ڪجلاسَر
- اڄ نه ڪجل آب ۾، ميرو ڪَجلاسَر،
- ڪيڏي اُداسي، ڪَجلاسَر جي ڏيک ۾،
- پَڳ پَڳ پايل پريم جي، ڇيڙيو پئي سنگيت،
- گڏجي آئيون ڪامڻيون، اُجرا مُکَ کڻي،
- چوسٽا
- وَرسٽيءَ جي نانءُ
- پنجڪڙا
- وقت سگريٽ جيئن آ دُکائي ڇڏيو،
- وقت گُذري نٿو گُذاريان پيو،
- خواهشن جا غلام ٿي وياسين،
- جاڳندي جاڳندي هر رات وڃي ٿي گُذري،
- رنگَ جيون تان اُنهن جا اَڃا نٿا مِٽجن،
- فون تو بند ڇو ڪئي آهي؟
- گيت
- مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وري.
- ڇمڪائي هَل ڇير او گوري!
- ٻاروتڻ جو گيت
- وايون
- هُوءَ کڻي ايندي اکين ۾،
- هيءُ حَسينائون،
- درد جي آتڻ مٿان،
- ليڙون لِباس ميرو،
- سُڏڪي پيو سنگيت،
- باک اکيون کوليون،
- اک ٻيڙي ڪري،
- پھاڙن تان ڏسان ٿو،
- ڌرتيءَ کي جيڪي ميان!
- تنهنجا رَوَيا،
- سڀئي سانوڻ ساٺَ،
- ننڊاکي جُهوٽي،
- “نانيءَ جي نالي”
- ٻُڙيءَ ۾ ٻُڙي آ
- بخشل باغيءَ جا ڇپيل ڪتابَ
ٿي وَيا ڏيک سُرمئي آخر.
قافلا گُذرندا رهيا پو ڀي،
رِڻ ۾ رِهجي وَئي رَئي آخر.
تون به دنيا جي ٿي وئين پاسي،
ڄاڻ دل کي هي اڄ پَئي آخر.
مان سنڀالي نه پاڻ کي سگهيس،
حادثا اهڙا ڏئي وَئي آخر.
*