شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

ديوسائي

ديوسائي

هي ”گِلگت“، گهٽائون، پھاڙن جون چوٽيون،
کِڙن کيپ هر ڏيک ۾ ٿا نِڪورا.
ڏسي گلگتي سُونھن، چيلھن تي چوٽيون،
لُڏن ٿا ڪئي منظرن جا هندورا.

”ٻُڌا“! توکي”بَلتين“وساري ڇڏيو آ،
مُجسم تون ”اِسڪر“ ۾ پوءِ به آهين.
پٿر تي به پيغام تنھنجو لکيو آ،
فنا ٿي سگهيو تون ته پوءِ به ناهين.

مٿان ”بابوسَر“ جي وَسي برف پيئي،
سَڙن هيٺ گرميءَ ۾ سڀئي ”چلاسي“
پَھاڙن تي هوريان رَسي برف پيئي،
اَنوکين ندين جو نظارو به ناسي.

او ”ڪُھنار“ ڪَجراري تنھنجي ڪنڌيءَ تي،
لَٿي شام آهي لَڄاري، نِرالي.
اَلئي هُن به ڇا گُنگُنايو نديءَ تي،
پَھاڙي سڄي جُوءِ ٿي وَئي جُهڙالي.

جُهڪي جِت پَھاڙن ڪئي آجيان آ،
اُتي شينھن وانگر وَهي ٿو سنڌو ڏِس!
ڏٺي ديس جي مون اُتي ساڀيان آ،
مٿان کان خدا جيئن لَھي ٿو سنڌو ڏِس!

لَٿا ڏيک ”ديوسائي“ جا دل مٿان جو،
گهٽا سُرمئي ڇانوَ ڪڪرن پَکيڙي.
ڍنڍون نيرڙيون خواب جھڙيون ڏسان ٿو،
اکين سُونھن فطرت جي ساري سَھيڙي.

*ٻُڌا-گوتم ٻُڌ
*بَلتين/بَلتي-بلتي ٻولي ڳالھائيندڙ=بَلتستان جا رهواسي
*اسڪر-اسڪردو=گلگت بلتستان جو هڪ شھر
*بابو سَر-ڪي پي ڪي جي آخري پھاڙي چوٽي جيڪا 13700 فوٽ جي مٿاهين تي آهي
*ڪُھنار-درياءِ ڪُھنار
*چلاسي-چلاس گلگت بلتستان جو هڪ شھر
*ديوسائي-نيشنل پارڪ/گلگت بلتستان
*