خُدا جي خواب جي هُوءَ ساڀيان بَڻِي آئي.
سَموري ڪائنات پاڻ سان کَڻِي آئي.
رَکي نَفيس پنھنجون آڱريون ستارن تي،
ڪَتيون ۽ ڪھڪشائون، گِرھ سڀ ڳَڻِي آئي.
نديءَ جي لھر لھر ۾ ٻَري پَيون چِڻنگون،
مٿان هُو چنڊ تان چانڊاڻ جيئن ڇَڻِي آئي.
سڄي حيات پنڌ ڌُوڙ جو هئي جھڙو،
تڏهن ته موت جي حصي ۾ آ پَڻِي آئي.
سڀيئي موسمون، بادل ۽ بارشون هُن وٽ،
اسان جي سُڃَ-نظر ۾ نه ڪا ڪَڻِي آئي.
*