شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بَدن بَرفجي ويو اَڙِي جنوري!

بَدن بَرفجي ويو اَڙِي جنوري!
وري آئي آهين ڇَڙِي جنوري!

ڪڏهن تنھنجو اَمرت هُيو ذائقو،
او بادام جھڙي ڪَڙِي جنوري!

مھينن کي دل آڱرين تي ڳَڻيو،
اکين مان ٿي بُوندون ڳَڙِي جنوري!

خبرئي نه پيئي ته گُذري وئينءَ،
هُئينءَ خواب جيان هڪ گَهڙِي جنوري!

وَري روھ سارو رَڙيون ٿي ويو،
وري ڪُونج ڪھڙي رَڙِي جنوري!

ڪڏهن ڪين آٿت جو احساس ٿينءَ،
رهينءَ عمرڀر، بي وَڙِي جنوري!

الائي اَڃا ڪيسين دل ڌَڙڪندي؟
مان سَردين ۾ ويندُس سَڙِي جنوري!

اڃا تائين مون کان ٽُٽين ئي نٿي،
ڪا زنجير جي آن ڪَڙِي جنوري!
*