سَڄي عمر سيلو ئي رهڻو هُيو.
ٻَريل دل کي ٻيلو ئي رهڻو هُيو.
نظر ۾ اُداسي آ صحرا سَندي،
اکين کي اڪيلو ئي رهڻو هُيو.
هُيو ناکئو نِينهن جو ڪين ڪو،
پَڳھ سان بتيلو ئي رهڻو هُيو.
سدا وقت جي وير ويران ٿي،
اُداسين جو ويلو ئي رهڻو هُيو.
بَٺِي درد جيءَ ۾ پَچايم گهڻو،
سَندم ڀاڳ ڀيلو ئي رهڻو هُيو.
نه سمجهي سگهيوسازشون دوستو!
هي ”باغي“ ڳھيلو ئي رهڻو هُيو.
*