ڇمڪائي هَل ڇير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
چُونڊيون ڳاڙها ٻير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير
مِينھن وَسڻ جي تياريءَ ۾ آ،
گوڙ گَجڻ جي تياريءَ ۾ آ،
کِنوڻين جا چَمڪاٽ ڪڪر ۾،
پاڻ اَڃا ڀي پنڌ سفر ۾،
پنھنجي الفت جا اَڻ مِٽندڙ،
رهندا سُندر سير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
هڪ ته سَمورا رستا آلا،
۽ ٻيو تنھنجا پيرَ نِرالا،
ڪنڊا ڀي وِک وِک تي آهن،
تنھنجا پيرَ چُمڻ ٿا چاهن،
ٿي نه پَون هي زخمي ڪاٿي،
تنھنجا نازڪ پير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
تنھنجو منھنجي هٿ ۾ هَٿ آ،
پاڻ ٻنھيءَ جو سُھڻو سَٿ آ،
من کي اڄ ٿي ڀائين ڏاڍو،
ڀاڪر ۾ ٿي پائين ڏاڍو،
پنھنجي ساهن خوشبو سان تون،
ساھ نه منھنجا هير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
وِهنجي شام لَٿي آ آلي،
موسم ٿي پئي خوب جُهڙالي،
ڪڪرن جي آ ڊوڙ هوا ۾،
مٽيءَ خوشبو کوڙ هوا ۾،
شام به ڇوڙيو آ وارن کي،
ڪيڏا گُهگهه انڌير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
اُڀ تي آگم ڪين رهيو آ،
چمڪي اُڀري چنڊ پيو آ،
رستن تي چانڊاڻ لَٿي آ،
ڏُور جُهڳيءَ ۾ ٻَري بَتي آ،
چوڏَس ايئن ماٺار هوا ۾،
جهڙي خوابن وير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
سَجني! گهر وَڃڻ کان اَڳ ۾،
پيار تون اوتي وَڃ رَڳ رَڳ ۾،
ڪُجهه ته مِلڻ ڏي چئن چپن کي،
ڪُجهه ته ڇُهن هي هٿ هٿن کي،
ڀاڪر مَنجهه ڀِڪوڙي دل جي،
پوري ڪر تون هير او گوري!
ڇمڪائي هل ڇير او گوري!
ڇمڪائي هَل ڇير.
*