جگجيت
سُر جي جَڳت جو مِٺڙو آواز آ نِرالو،
خوشبو گُهلي سدائين جنھن جو ڏنو حوالو،
هُن جي ڳَلي مَنجهان جي سُرَ، رنگ ٿِي اُڏاڻا،
نُوريءَ جي نظر جھڙا نِرمل هئا نِماڻا،
هر ڌُن ۾ دردِ دل جي ڌَڙڪن به ڌَڙڪندي هُئي،
ڪا آڳ اَزل واري سُر ساڻ ڀَڙڪندي هُئي،
راڳي وجود مان جو جُهونگار جنم ورتو،
سنگيت جي سُھاني سنسار جنم ورتو،
هر لفظ کي سُريلو انداز هُن ڏنو هو،
پُر سوز راڳڻيءَ جو احساس ڀي ڀِنو هو،
حيران ٿي خلا ۾ تارا ڪَنائيندا ها،
آڪاش جي مَنڊل تي چنڊ کي روئاريندا ها،
سورج به اُڀرندو هو آواز جي ٻُڌڻ لئه،
هر رات سان ستارا اِيندا هُئا ڪُسڻ لئه،
آواز هُن جو اُوندھ ۾ ديپ جيان ٻَريل هو،
بي چين ڄڻ زمانو آنند سان ڀَريل هو،
”چِترا“ جي آ چِتر جي چانڊاڻ ختم ٿي وئي،
جهيڻي هئي جا دل ۾ هر آس ڀَسم ٿي وئي،
پوپٽ ويا اُڏامي آواز جي گُلن جا،
غمگين ٿي ويا هِن سُر، ساز جي گُلن جا،
توڙي جو جسم هُن جو آ خاڪ ۾ ملي ويو،
آواز هُو ازلي پولار ۾ گُهلي ويو!
*