زندگي! تو گهڻو سَتايو آ.
پو به تو ساڻ مون نِڀايو آ.
پيچرن جو نه ڏوھ آهي ڪو،
مون کي پيرن سدا رُلايو آ.
هورڙيان هورڙيان دُکي پيئي،
دل کي سگريٽ جيان جَلايو آ.
پو به تصوير ٿي ٺھي تنھنجي،
مون گهڻو خاڪ کي مِٽايو آ.
ننڊ مان خاڪ ٿي اُڏي هاڻي،
خواب ۾ جاڳ ڪُجهه جَلايو آ،
ساھ پئجي ويو هَوا ۾ ڄڻ،
ٻارڙن جو لَغڙ اُڏايو آ.
شاعري دل جي آهي مَزدوري،
درد هر حال ۾ ڪَمايو آ.
*