دوستي
توکي دنيا جا مُبارڪ رشتا،
توکي رشتا عظيم تَر سڀئي.
دل جي ناتي کي ڪيئن نھوڙيو ويو،
توکي اِن ڳالهه جي نه ڄاڻ پَئي.
تنھنجي معصوميت وئي ڪاڏي؟
تنھنجي لفظن ۾ آ زهر ڪيڏو،
تنھنجي رَوين ۾ رُلي ويندس مان،
تنھنجي ڪاوڙ ۾ آ ڪھر ڪيڏو.
وقت اخلاص جو کُٽي پيو آ،
دل رشتو جُهرِي ٿيو پوڙهو.
زندگيءَ تي وڏو وزن آهي،
اک ۾ برفجي ويو ڳوڙهو.
توڏي ايندي رُلي ويا رستا،
شام مَدفُون ٿي وئي منھنجي.
انتظاريءَ جي رات ڪاري ۾،
تو به ڳولا نه پوءِ ڪئي منھنجي.
تون زماني جي رَش ۾ گُم ٿي ويئن،
ڪنھن وڃايل مان ٻارڙي وانگر.
چيچ تنھنجي ڇڏائجي ويئي،
ٿو جيئان ڪنھن ويچارڙي وانگر.
آڱريون نوٽ ڳڻيندي تنھنجون،
ڳُجهه جي ڳڻپ ۾ ٿيون تبديل.
هٿَ تنھنجا ڇڏائي هَٿ منھنجا،
فاصلن کي ڏئي ويا تَشڪيل.
مان ٿو سوچيان ائين به ٿيندو آ،
دوستيءَ جي عظيم رشتي ۾.
ايترو ڪَچ ڪٿان هي آيو آ؟
يار! تنھنجي اِنهيءَ سِرشتي ۾.
*