شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

هُو ڪَشالا ڪَٽي ويو آخر.

هُو ڪَشالا ڪَٽي ويو آخر.
موسمن کي مَٽي ويو آخر.

چال حُسناڪ هُو هليو اهڙي،
خواب منھنجا کَٽي ويو آخر.

زندگي آ ٻَچو ڪو جِهرِڪِيءَ جو،
موتَ ماري جَهٽي ويو آخر.

اِبتدا ۾ اَلائي ڪاٿي هو؟
اِنتھا ۾ لَٽي ويو آخر.

کيس اُڏندڙ نه وَڻيو پئي پوپٽ،
پَرَ هُن جا پَٽي ويو آخر.

جاڳ جا هَرَ ڏئي هُو اُوندھ ۾،
باک جا ٻِج ڇَٽي ويو آخر.

هانوَ جا حوصلا ٿيا زخمي،
فاصلن سان ڦَٽي ويو آخر.
*