دل جي تَهه خاني مان
ڏينھن اَربع جو هُيو،
۽ نومبر جي سَتين تاريخ هُئي،
ٻَه هزاري سال ٻارنھَن جو هُيو،
تو گُلابي ڊائري هئي موڪلي،
خواب جھڙي،
ورق جنھن جا خوشبوئن جھڙا هئا،
پَنکڙين جھڙا لکيا تو ها اکر،
لفظ تنھنجا پوپٽن جھڙا هئا،
تو بَھارن کي اُماڻيو مون لئه هو،
شاعري اُن مَنجهه نامعلوم شاعر جي هئي،
جنھن ۾ ڪو کَڙڪو هُيو،
پاڇي لَھرايو پئي،
لام ڪا هَٿُ جي ڇُھڻ سان،
هُئي لُڏي شَرمائجي،
مھڪ صندل جي هوا پُرڪيف ۾،
تيز جهوٽو واءُ جو ٽَڪرائيو،
چمڪندڙ تارن جي چادر کي ڍَڪي،
ڪنھن نديءَ ٽِپَ پئي ڏنا،
رات جو ڪو منھنجي پاسي ۾ جڏهن،
ماٺ ۾ پيو هو سُمھي،
ائين هو مون کي لڳو،
ڄڻ هُئين تون ئي اُها!
*