شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

تنھنجا احسان وَڌي ويا آهن.

تنھنجا احسان وَڌي ويا آهن.
دل جا نُقصان وَڌي ويا آهن.

سانت سُرمائي، ستارن تائين،
ڪيڏا اِنسان وَڌي ويا آهن.

حادثو ڪو ته ٿيڻ وارو آ،
اهڙا اِمڪان وڌي ويا آهن.

دل ڪُشادي نه ٿي سگهي ڪڏهين،
گهر جا دالان وَڌي ويا آهن.

ڪابه ترتيب ذهن جي ناهي،
سوچ- سامان وَڌي ويا آهن.
*