بُوند کي مليو موتي، سِپَ کي اڪيلائي.
سمنڊ ۾ لٿو سورج، شام سُرمئي ڇائي.
سانت کي اُڻي ساحل، ويسُ ڍَڪيو واريءَ جو،
رنگَ ٿي ڀَري اُن تي، ڏِسُ شَفق جي لالائي.
ناوَ کي ڀَري ڇڏيو سمنڊ پنھنجي ڀاڪر ۾،
بادبان ماپيندو هاڻ سَندس اُُونھائي.
ڍنڍ نيري لھرن جو ڏيکُ ٿي وئي وڻندڙ،
آسمان جي چُنري تو مَٿس جو ڦھلائي.
سمنڊ جي اکين ۾ آ، عڪس چنڊ جو پياسو،
چنڊ کي سَڏي پيئي، اڄ به سانت صحرائي.
*