ڌرتيءَ کي جيڪي ميان!
ڏيندا ڇانءُ هُئا،
اُهي وڻ وَڍجي ويا.
جن تي سنيھا کڻي،
لَنوندا ڪانءُ هُئا،
اُهي وڻ وَڍجي ويا.
لکيل جن تي پيار سان،
پنهنجا نانءُ هُئا،
اُهي وڻ وَڍجي ويا.
ڏُک ۾ جيئڻ جا سدا،
ڏيندا ڏانءُ هُئا،
اُهي وڻ وَڍجي ويا.
دل تي بار نه ٿيا ڪڏهن،
هَلڪا هانءُ هُئا،
اُهي وڻ وڍجي ويا.
*