سِتارن سان رُلي راتيون پَتو تنھنجو پُڇايو آ.
اکين جي انتظارين ۾ ڏِياٽين کي جَلايو آ.
سِتارا سِڪ جا پوئي مَڙهيان ٿو چنڊ کي اُن ۾،
گَگَن جي ڪَنٺ نيلي ۾ اَزل ڪيڏو سَجايو آ.
عمر آهي ڳَري ويئي برف وانگر تِکي اُس ۾،
جواني چَرس جو سُوٽو حياتي ڄڻ لڳايو آ.
محبت آهي مزدوري هي دل مسڪين پورهيت جيان،
وڇوڙي جي ڏهاڙيءَ ۾ ڏُکن کي ئي ڪَمايو آ.
*