آفاق جي اکين ۾ آ چنڊ خواب جھڙو.
ٽِمڪن پيا ستارا اُن مَنجهه آب جھڙو.
ڪنڊن جيان اکين ۾ چھرا چُڀي رهيا ها،
تن ۾ لڳو هو تنھنجو لھجو گُلاب جھڙو.
پيرن مَنجهان ڦُٽي پيا ٿُوهر ٿَڪن جا ڏاڍا،
ڦھليو سفر پيو آ سامھون سَراب جھڙو.
هر روز ٿو نِپوڙي هي وقت زندگيءَ کي،
هر پل ڪَٽيان ٿو جيون جُهرندي عذاب جھڙو.
تنھنجون خُمار ڳالھيون ڳالھين ۾ جلترنگ ها،
ٽھڪن ڇڏيو بڻائي دل کي رباب جھڙو.
ڇُلڪيا اکين جا ساغر نمڪين ٿي خُماري،
دل ۾ لٿو وڇوڙو بڻجي شراب جھڙو.
*