سڏي ٿي ننڊ مان ڪا خواب جھڙي خودڪشي مون کي.
ڀَريو ويٺي ليڪن ڀاڪُرن ۾ زندگي مون کي.
ٻَه ٽي پل گڏ رهي ڇالئه ڇڏي مون کي وَڃن ٿا سڀ،
اَڃا آئي نه آ شايد نِڀائڻ دوستي مون کي.
اِهو چنڊ تنھنجي پيرن جو پرين! پيرو پُراڻو آ،
لڳي ٿي تنھنجو پاڇولو اَڱڻ تي چاندني مون کي.
منھنجي قدمن جي آهٽ کي سُڃاڻن ٿا سڀئي رستا،
منھنجي پيرن ۾ پاتل ٿي رهي آوارگي مون کي.
مِلائي ننڊ جون ذَرڙيون ذَرين کي رُوپ ڪو ڏيئي،
ڪَيو تخليق خوابن مان خُدا جي خامشي مون کي.
اِهي سَنگ پاڻ وٽ رَکجان ٽُٽڻ منھنجو مُقدر آ،
ڀَلي هر روز واعدن جي ڏِجان پئي آرسي مون کي.
جُڳن کان پئي جَلان هيڪل اچي تون ڀي ته مون سان جَل،
چَوي ٿي روز حسرت مان ڏسي تنھا بَتي مون کي.
*