بُک ۾ آهي وَبا يا ڪِي وَبا ۾ بُک آ.
پيٽ جيان سڀ پيچرا خالي فضا ۾ بُک آ.
اَن کي شايد! اکيون ناهن بُکايل کي ڏسن،
پيٽ ۾ پر ڀَٽڪندڙ گونگي صدا ۾ بُک آ.
چُلهه جيان آهن وِساميل ديس منھنجي جون اکيون،
ڏِسُ! سڄو آڪاش، ڌرتي هر ڏِسا ۾ بُک آ.
رزق کي آهي وَبا ويئي وَڪوڙي باھ جيان،
ٿا سَڙن معصوم ماڻهو سڀ فنا ۾ بُک آ.
ڪين پاڇن جا رهيا ڪردار رستن جي مٿان،
ڪنھن لکي هي هيڪلائيءَ جي ڪَٿا ۾ بُک آ.
هاءِ! هي احساس منھنجو کائيندو مون کي وڃي،
لَفظَ هيڻا، خيال ڏَڪندڙ ۽ ڪَلا ۾ بُک آ.
*