ڏيئا ڏات جا
ڏيئا ڏات جا تو جي ٻاري ڇڏيا،
اُنھن جي سُھائي اَڃان ٿي ٻَري.
سڄي سنڌ روشن پئي ٿي ڪَري.
تو اُوندھ ۾ جذبا اُجاري ڇڏيا،
ڏيئا ڏات جا تو جي ٻاري ڇڏيا.
ڏيئا ڏات جا سنڌ جي سِينڌ ۾،
تو ٻاري ڏِياٽيون ڪيو ٻاٽ کي.
فخر آھ تو تي اِهو لاٽ کي.
رَهين تون جياپي جِي اُميد ۾،
ڏيئا ڏات جا سنڌ جي سِينڌ ۾.
ڏيئا ڏات جا ڏيهه جا ڏوجهرا،
سِٽن ۾ وطن جي ڪھاڻي لُڇي.
پَنن تي اکين جو ٿو پاڻي لُڇي،
۽ لُڙڪن ۾ ڪيڏا لِڪل سوجهرا،
ڏيئا ڏات جا ڏيهه جا ڏوجهرا.
ڏيئا ڏات جا روح واري صَدا،
هوا ۾ اُنھيءَ جا پَڙاڏا اڃان.
ڀَلا ڌار توکي ڪئين پو مَڃان؟
سدا تنھنجي يادن جا سارس لَٿا،
ڏيئا ڏات جا روح واري صدا.
ڏيئا ڏات جا ماڳ جا ڏَس ڏين،
اِهي لفظ پيرا هَلون ٿا کَڻي.
هوائن ۾ اُڏري ٿي تنھنجي پَڻي،
سڀئي ديس واسي پيا جَس ڏين،
ڏيئا ڏات جا ماڳ جا ڏَس ڏين.
ڏيئا ڏات جا تو جَلائي رکيا،
چِٽو تن ۾ تنھنجو ميان! مُک آ.
انھيءَ تي سڄي ڏيھ جو ڏُک آ،
ڪويتا ۾ ڳوڙها لِڪائي رکيا،
ڏيئا ڏات جا تو جلائي رکيا.
ڏيئا ڏات جا روشني پيار جي،
مُحبت جي مَھڪار تو ۾ هئي.
فقيري به دلدار تو ۾ هئي،
هُئين تون ته تصوير اقرار جي،
ڏيئا ڏات جا روشني پيار جا.
ڏيئا ڏات جا اُس ۾ ڇانورو،
مگر ڌرتتي پنڌ تنھنجو هُيو.
نه ڪو جِت پُڳو هنڌ تنھنجو هُيو،
سدا راس تو، بَن ٿيو سانورو،
ڏيئا ڏات جا اُس ۾ ڇانورو.
)سائين عبدالحڪيم ارشد کي ڀيٽا(